2021.
De creatieve uitdaging.
In het gezelschap van mijn camera reis ik een jaar lang van mens naar mens en maak ik 21 unieke portretten. Portretten van mensen die ik al jaren ken óf recent ontmoet heb, iemand die ik bewonder óf iemand waar ik stiekem heel erg benieuwd naar ben. De drijfveer: mensen ontmoeten én in beeld brengen op mijn eigen eigenzinnige manier!
Deze week: Frans & Jo (6+7).
Wie zijn Frans & Jo?
Frans & Jo zijn mijn schoonouders. We noemen ze niet Frans & Jo, maar peter en moemoe. In mijn hoofd noem ik ze toch heimelijk Frans & Jo. Of Jootje. Zoals Frans het zegt. Soms durf ik ze al eens luidop zo te noemen. Moedig van mij. Het blijft uiteindelijk schoonfamilie. Een ferm koppel. Hij, destijds een leraar in hart en nieren. Streng, maar rechtvaardig. Altijd klaar om zijn leerlingen te helpen en de achterblijvers naar een hoger niveau te brengen. Hij doet het nog steeds. Ons onderwijzen, dingen bijleren, ons verbazen ook. Een inspirerend man.
En dan zij, Jo. Jootje dus. Een schat van een dame. Ze kan luisteren als geen ander. Lacht na meer dan 40 jaar huwelijk nog altijd met de grappen van haar man. Want grappen tappen, dat is iets wat Frans ook kan. Hij was naast zijn passie voor het onderwijzen een fervent toneelspeler en regisseur. Een grap was nooit veraf. Ne Gentenoar in hart en nieren.
Maar terug naar Jo. Ze is niet bijzonder groot. Dat helpt haar om op te kijken naar haar man. Heeft de kleinste voetjes die ik ooit bij een dame gezien heb. Maar onderschat haar niet. Ze is slim. Een deugniet zou ik zelfs durven zeggen. Opgegroeid in de Gentse arbeidersbuurt De Muide. De lieveling van haar vader. Een trotse dame. Ons moemoe.
Toen ik Frans vroeg om een quote die kan passen bij de foto’s die ik van hen genomen heb, stuurde hij me 10 gedichten. Gedichten die hij zelf geschreven heeft. Hij twijfelde, of hij het wel zag zitten dat ik die zou publiceren. Online. Op social media. Ze zijn er niet zot van, de 80+ers. Ik keek eens lief, waarschijnlijk zelfs smekend, hij ging door de knieën. Of zo heb ik het toch begrepen. Dank je wel Frans.
Lees. Geniet. Savoureer. Herlees. Het gedicht van Frans. Voor Jo.
My body is the book.
My body is the book
of my life.
Soft pages tell about
A little girl’s games.
I recall the ribbons and the marionettes,
the chocolate bars, the tender pets.
And supple is the page of my teens,
as silky as the smile
of that boy on his bike.
I lost myself in daydreams, unconcerned
about sad tales, which I unlearned.
Look here, look at me,
a book in which life writes my history,
my songs of battles gone by,
my shrieks of laughter, my nights of cry.
I fear the end of summer.
Yet I refuse to hum the tune of fall.
And shiny was the girl
in his eyes,
her frame so smooth and sleek
under his hands,
when her lover first explored as in a haze
her eager lips, her charming grace.
But slowly age has scratched
in my skin
a paragraph of woe
and melancholy,
a farewell to youth,
a note on heydays past,
a line on beauty changing fast.
– Frans Van Lancker –
fotografie & tekst: Catherine Vereecke • locatie: eigen woning Frans & Jo
